به نقل از «عصر ایران»

چرا بعضی بچه ها شبیه پدر و مادرشان نیستند؟

تاریخ انتشار: ۱ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۷۳۸۹۳۳

۹۹.۹ درصد از DNA ما مثل بقیه انسان‌ها بوده و با توجه به اینکه DNA خود را مستقیماً از والدینمان به ارث می‌بریم، به نظر می‌رسد که نباید از لحاظ چهره و ویژگی‌ها تفاوت زیادی با آن‌ها داشته باشیم. با این حال، این موضوع برای بسیاری از افراد صادق نیست. اما چرا برخی از کودکان هیچ شباهتی به والدین خود ندارند؟

ژنتیک، ظاهر ما را تعیین می‌کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اما قبل از اینکه بدانیم چگونه این اتفاق می‌افتد، باید چند عامل دیگر را در نظر بگیریم که می‌توانند باعث ظاهر متفاوت در فرزند نسبت به والدین شوند. رژیم غذایی مادر در دوران بارداری، یکی از این عوامل است. به عنوان مثال، اگر رژیم غذایی مادر در دوران بارداری ناسالم باشد، می‌تواند در آینده باعث چاقی کودک شود.

۱۷ ویژگی بدن که فقط در ۸ درصد انسان ها دیده می شود!

علاوه بر این، اگر فکر می‌کنید که فرزندتان شبیه شما نیست، باید در نظر بگیرید که آیا عوامل خارجی بر ظاهر شما تأثیر گذاشته‌اند یا خیر. به عنوان مثال، اگر زمان زیادی را زیر نور خورشید می‌گذرانید، پوست شما تیره‌تر، مو‌هایتان روشن‌تر و احتمالاً دچار کک و مک خواهید شد.

درست است که جنین دارای DNA از هر دو والد خود است، اما به این معنی نبوده که نوزاد باید دقیقاً شبیه پدر و مادرش باشد. در ترکیب ژن‌ها، برخی از آلل‌ها (تنوع‌های ژنی) غالب و برخی دیگر مغلوب هستند؛ یعنی در ظاهر شما دیده نمی‌شوند، اما همچنان به فرزندانتان به ارث می‌رسند.

جالب است بدانید که بسیاری از ژن‌ها روی هم اثر گذارند، که منجر به تقویت، کاهش یا حتی از بین رفتن کامل اثرات آن‌ها می‌شود. بنابراین، حتی با تجزیه و تحلیل دقیق ژنوم والدین، باز هم نمی‌توانیم به‌طور دقیق ویژگی‌های کودک را پیش‌بینی کنیم.

 

نقش ژنتیک در رنگ موی افراد

همه ما تعدادی ژن داریم که رنگ، ساختار و عوامل مختلف دیگر مرتبط با مو را تعیین می‌کنند. ژن‌هایی که رنگ مو‌های شما را تعیین کرده‌اند (همین طور رنگ چشم و…)، ملانوسیت‌ها (سلول‌های تولید‌کننده ملانین) را کنترل می‌کنند. بنابراین، ترکیب ژن، رنگ و ساختار موی کودک شما را تعیین می‌کند که می‌تواند شبیه رنگ موی پدر یا مادر یا بین این دو رنگ باشد.

حتی اگر مو‌های فرزندتان به هیچ وجه شبیه مو‌های شما نیست، نگران نباشید. ممکن است که رنگ مو در طول زمان به دلیل هورمون‌ها و عوامل دیگر تغییر کند. به عکس‌های دوران کودکی خود نگاهی بیندازید، شاید شباهت‌هایی پیدا کنید.

تأثیر ژنتیک بر قد

دانشمندان بر این باورند که ۸۰ درصد از DNA به ارث رسیده از والدین تعیین‌کننده قد افراد است. جهش‌های ژنتیکی و عوامل محیطی (تغذیه در دوران کودکی، بیماری‌ها و…) ۲۰ درصد دیگر را تشکیل می‌دهند. با این حال، می‌توانید به طور تقریبی قد کودک خود را در بزرگسالی با استفاده از فرمول زیر محاسبه کنید:

جمع قد پدر و مادر را حساب کنید.

برای پسر‌ها ۱۳ سانتی‌متر به این مجموع اضافه و برای دختران ۱۳ سانتی‌متر کم کنید.

عددی که به دست آورده‌اید را بر ۲ تقسیم کنید.

 

ارتباط بین رنگ چشم و ژنتیک

در گذشته، افراد بر این باور بودند که رنگ چشم توسط یک ژن مشخص می‌شود، بنابراین اگر یکی از والدین چشم آبی و دیگری چشم قهوه‌ای داشته باشد، نوزاد چشمان قهوه‌ای خواهد داشت. با این حال، واقعیت پیچیده‌تر بوده و چندین ژن مسئول این جنبه از ظاهر هستند. ۲ والدین چشم آبی می‌توانند نوزادی با چشمان قهوه‌ای داشته باشند و بالعکس؛ اگرچه این اتفاق غیر معمول است.

همچنین، لازم است به یاد داشته باشید که نمی‌توانید بلافاصله رنگ چشم فرزندتان را تشخیص دهید. در بیشتر موارد، رنگ چشم تا حدود یک سال پس از تولد مشخص نیست.

به طور کلی، ممکن است فرزندتان بیشتر از آنچه فکر می‌کنید، شبیه شما باشد. به عنوان مثال، یک باور قدیمی (اما همچنان رایج) وجود دارد که طبق آن کودکان بیشتر شبیه پدرشان هستند؛ اما تحقیقات نشان می‌دهند که نوزادان در بیشتر موارد به هر دو والد خود شباهت دارند. علاوه بر این، فرزند شما ممکن است ویژگی‌های شخصی بیشتری را از شما به ارث برده باشد. به هر حال، ظاهر مهم‌ترین چیز نیست.

منبع: روزیاتو

کانال عصر ایران در تلگرام

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: شباهت ژنتیکی شباهت با والدین رنگ چشم رنگ مو

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۷۳۸۹۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نگاهی به بی‌بدن|متهمان ردیف اول قتل که قاتل نیستند!

فیلم سینمایی "بی‌بدن" دنبال زدن تلنگری به خانواده‌هاست و قصد دارد در بستر یک داستان جنایی، گسست‌های والدین و فرزندان و روابط بعضاً ناقص آنها را به رخ بکشد. - اخبار فرهنگی -

خبرگزاری تسنیم- گروه فرهنگی

فیلم «بی‌بدن» ساخته مرتضی علیزادهِ فیلم اولی با نویسندگی کاظم دانشی، خیلی زود پس از رونمایی از جشنواره فیلم فجر به پرده سینما رسید و با فروش بیش از 32 میلیارد تومانی تا به امروز، اقبال نسبتا خوبی را به عنوان فیلمی در ژانر درام جنایی به خود دید.

دانشی که پیش از این با ساخت «علفزار» تجربه خوبی از بازخوانی پرونده‌های جنایی کسب کرده بود، این بار در مقام نویسنده، سراغ داستانی نزدیک به واقعیت رفت و با برداشتی آزاد از پرونده «غزاله و آرمان» که مربوط به سال‌های 1392 تا 1400 است، فیلمی در ژانر درام جنایی را به سینماها آورد تا روایتگر یکی از هولناک‌ترین قتل‌های چند سال اخیر و در عین حال جنجالی‌ترین پرونده‌ قضایی باشد.

حواشی روز پنجم فیلم فجر|رقابت سنگین «بی بدن» و «بهشت تبهکاران» بر سیمرغ حاشیه/ 14 کیلو کم کن تا «مجنون» شوی!

مروری بر زیرمتن‌های نهفته در این اثر، یک پیام روشن و جدی را برای مخاطبانش دارد و آنهم تلاش کارگردان و نویسنده برای ایجاد یک پل ارتباطی بین این پرونده قتل با عقبه روابط عاطفی در هر 2 خانواده قاتل و مقتول است. موضوعی که در شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌گویی بازیگران و نوع بازی آنها نهفته شده و شاید مخاطب را پس از تماشای فیلم به این فکر فرو ببرد که آیا می‌شد قتلی اتفاق نیفتد؟ به جز فرد قاتل، آیا افراد دیگری هم در شکل‌گیری این جنایت هولناک سهم داشتند؟‌ به نظر می‌رسد که پاسخ به هر دو سوال «مثبت» است؛ اما چرا؟

جست‌وجو در شخصیت‌پردازی بازیگران فیلم، ابعاد دیگری از قتل دختر جوان (ارغوان) را به نمایش می‌گذارد؛ سروش صحت در نقش پدر «ارغوان»، کاملا منفعل و سرد است، از مهم‌ترین اتفاقات رخ داده در بطن خانواده‌اش بی‌خبر است، تلاشی برای ارتباط پدرانه با دخترش برای فهم نیازهای او در دوران حساس جوانی و نوجوانی نمی‌کند و حتی پس از مرگ او با حالتی سردرگم و بی‌اراده، تنها شنونده دیالوگ‌های طرفین است. رفتار منفعلانه او در اکثر سکانس‌های فیلم، مخاطب را آزار می‌دهد که چرا این مرد، حتی یک برخورد سخت و خشن با قاتل دخترش ندارد؟ که البته به نظر می‌رسد این شخصیت‌پردازی و بازیگردانی به عمد توسط کارگردان طراحی شده است.

در نگاه اول، شاید به نظر برسد که انتخاب چنین نقشی برای سروش صحت با توجه به عقبه بازیگری او، اشتباه بوده اما نباید فراموش کنیم که کارگردان بی بدن به دنبال نمایش «پدر بی‌مسئولیت» است. پدری که حتی حساسیت لازم برای امور روزانه دخترش را ندارد و سردرگم در زندگی روزمره تا جایی پیش می‌رود که با خبر قتل دخترش مواجه می‌شود.

البته اینکه سروش صحت در ایفای چنین نقشی موفق عمل کرده یا خیر، موضوع دیگری است. صحت را بیشتر با ایفای نقش‌ در بازی‌های انرژیک می‌شناسیم و بازی در نقش پدر ارغوان تجربه جدیدی برای اوست. برای یادآوری هنرمندی سروش صحت در بی‌بدن فارغ از نقدی که به بازی کم عمق او وارد است، کافی است بازی احساسی او در جایی که از عروسی دخترش یاد می‌کند را دوباره مرور کنیم تا بازی هنرمندانه او در آنجا تبدیل به یکی از ماندگارترین سکانس‌های بی‌بدن شود.

در نقطه مقابل، الناز شاکردوست ایفاگر نقش مادر «ارغوان» است که هدایت پرونده را به دست گرفته و برخلاف پدر، با کنگشری‌اش، قاتل را تا چوبه دار بدرقه می‌کند؛ در ظاهرِ ماجرا، با مادری دلسوز طرفیم، اما در تعدادی از سکانس‌های فیلم پنهان‌کاری او تو ذوق می‌زند و در نهایت زنجیره‌ای از اتفاقات که ارغوان را به آن سرنوشت شوم دچار می‌کند. شاکردوست نمادی از مادر مهربان اما «پنهانکار» است. پنهانکاری او در بخش‌های مختلفی از فیلم دیده می‌شود. از پنهانکاری او در ماجرای کویر رفتن ارغوان با دوستانش و اتفاقات تلخ بعدش تا ارتباط پنهانی سروش و ارغوان.

خانواده‌ای را تصور کنید که مادرش پنهانکار است و مهم‌ترین رخدادهای فرزندش را با همسر خود در میان نمی‌گذارد، پدر هم تلاش چندانی برای ارتباط گرفتن با دختر و کنترل رفت و آمدهای او ندارد؛ خروجی این همه بی‌مسئولیتی والدین چه می‌تواند باشد؟

سری به خانواده قاتل بزنیم؛ پژمان جمشیدی در نقش پدر سروش، رقم زننده یک شکست عاطفی برای پسرش است؛ او به راحتی همسر اول خود را ترک کرده و بدون توجه به آینده‌ای که انتظار پسرش را در سنین حساس نوجوانی می‌کشد، تصمیم به ازدواج مجدد می‌گیرد. لجبازی‌های مکرر او و هدایت سروش در مسیر اشتباه هم مزید بر علت می‌شود که سرنوشت سروش بی‌شباهت با ارغوان نباشد. به نظر می‌رسد در اینجا هم با جنس دیگری از «پدر بی‌مسئولیت» مواجهیم؛ پدری که غرورش از فرزندش مهم‌تر است و بهای این غرور، خون پسرش است.

ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ سوی دیگری از پرونده قتل ارغوان، یک دختر جوان که مالامال از حسادت است،‌ نشسته؛ در ظاهر دوست است، در واقعیت دشمن؛‌ در ظاهر، عملی که مرتکب می‌شود، ساده است اما اثر وضعی کار او به قدری عمیق است که آتش یک خشم مردانه را شعله‌ور می‌کند و در نهایت به جنایتی هولناک ختم می‌شود. «دوست حسود» گاهی از دشمن هم خطرناک‌تر است.

بی‌بدن ضد قصاص است؟‌

یکی از سوالاتی که پس از اکران این فیلم مطرح شد، همین موضوع بود؛ آیا بی‌بدن از قصاص طرفداری می‌کند یا علیه آن است؟‌ تجربه تماشای فیلم‌هایی که برچسب «ضد قصاص» را یدک می‌کشند، نشان می‌دهد که مخاطب وقتی صندلی سینما را ترک می‌کند، برای فرد اعدام شده دلسوزی می‌کند؛ آیا این اتفاق در بی‌بدن برای سروش تکرار می‌شود؟

تصاویر دوربین‌های مدار بسته که در بخشی از فیلم پخش می‌شود، بخش مهمی از حقیقت پرونده و مرتکبین جرم را فاش می‌کند؛ از سویی دیگر، تمام اتفاقات برای اینکه قاتل بخشیده شود، به خوبی کنار هم چیده شده اما پدر سروش همه راه‌ها را برای بخشش می‌بندد. موضع بی بدن نسبت به قصاص متفاوت است؛ روی انجام قصاص پافشاری نمی‌کند و بارها اعلام می‌کند که راه بخشش باز است و از سویی دیگر، موضع آوانگارد نیز نسبت به این مسئله نمی‌گیرد. به نظر می‌رسد که کارگردان و نویسنده هوشمندانه از کنار این مسئله عبور کردند تا سراغ مسئله‌ای مهم‌تر بروند و آنهم «گسست‌های درون یک خانواده» است.

 

چرا پیگیری مورد «بی بدن» مهم است/ نباید زیر بار حق کشی رفت

یک بازیِ درخشان، یک بازیِ درخشان‌تر

اگر الناز شاکردوست را کنار بگذاریم، دو بازی درخشان در بی‌بدن توجهات را به خود جلب کرد؛‌ نوید پورفرج و گلاره عباسی.

پورفرج که با بازی در فیلم‌های سینمایی «مغزهای کوچک زنگ زده» و «مغز استخوان» توانایی هنری‌اش را به رخ کشید، در بی‌بدن هم به عنوان بازپرس ایفای نقش کرد و درخشان بود. او هم کنش قهرمانی داشت، هم در جایی پایش لغزید و به ضدقهرمان تبدیل شد و به خوبی از پس هر دو نقش برآمد. تلاش او برای بخشش قاتلینی که در پرونده‌هایش با آنها سروکار دارد، برای مخاطب قابل باور است.

در نقطه مقابل، گلاره عباسی را در نقش مادر سروش می‌بینیم که علیرغم بازی کوتاهش اما بسیار اثرگذار است و نقش مادر شکست خورده را به خوبی بازی می‌کند.

بی‌بدن شباهت‌های زیادی به «علفزار»، فیلم قبلی کاظم دانشی دارد، اگرچه شاید به اندازه آن جسور نباشد و خیلی سراغ خط قرمزها نرود اما به هر حال امضای دانشی پای آن است. اوست که داستان را از لابه‌لای پرونده‌های قضایی که عمدتا دسترسی به آنها ساده نیست، بیرون می‌کشد و خط سیر یک درام جنایی را کنار قرار می‌دهد. تنها ابهام این است که چرا خود او در نقش کارگردان حاضر نشد؟‌

به نظر می‌رسد که بی‌بدن دنبال زدن تلنگری به خانواده‌هاست و قصد دارد در بستر یک داستان جنایی، گسست‌های والدین و فرزندان و روابط بعضاً ناقص آنها را به رخ بکشد. «پدر بی‌مسئولیت»، «مادر پنهانکار» و «دوست حسود» اگرچه قاتل نیستند، اما در وقوع این جنایت بی‌گناه هم نیستند.

انتهای پیام/